Rdzeniowy zanik mięśni (SMA)
Rdzeniowy zanik mięśni to choroba, o której wielu Polaków dowiedziało się przy okazji zbiórek pieniędzy organizowanych przez zdesperowanych rodziców na „najdroższy lek świata”.
Otyłość jest chorobą przewlekłą. Jest także głównym czynnikiem ryzyka wielu innych chorób przewlekłych, w tym chorób układu krążenia, które są głównymi przyczynami zgonów na całym świecie. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) szacuje, że 1,9 miliarda osób cierpi z powodu nadwagi, a 650 milionów osób jest otyłych. Nadwaga i otyłość są przyczyną śmierci 4 milionów ludzi na świecie każdego roku.
Czym jest nadwaga a czym otyłość kliniczna?
O nadwadze mówimy, gdy nagromadzenie tkanki tłuszczowej w organizmie przekracza przyjęte normy. Jeśli występuje w stopniu umiarkowanym i powoduje zwiększoną masą ciała, nie jest otyłością. Może jednak do niej prowadzić. Otyłością kliniczną jest zaawansowany, wręcz patologiczny nadmiar tkanki tłuszczowej, który znacząco przekracza fizjologiczne potrzeby organizmu. Otyłość kliniczna jest groźną przewlekłą chorobą, która często prowadzi do wielu innych niebezpiecznych schorzeń i powikłań.
W rozpoznawaniu otyłości wykorzystuje się dwa kryteria – procentową ilość tkanki tłuszczowej względem masy ciała oraz wskaźnik BMI, czyli Body Mass Index. BMI wylicza się dzieląc masę ciała przez wzrost do kwadratu. Natomiast zawartość tkanki tłuszczowej za pomocą metod obrazowych (CT, MRI), poprzez analizę impedancji bioelektrycznej (BIA) oraz absorpcjometrię promieniowania X o dwóch energiach (DEXA).
W przypadku kobiet, jeśli tkanka tłuszczowa wynosi co najmniej 35 procent masy ciała, są podstawy do zdiagnozowania otyłości klinicznej. Dla mężczyzn, otyłość kliniczna rozpoczyna się, gdy tkanka tłuszczowa przekracza 25 procent masy ciała. W diagnostyce na podstawie BMI, jeśli wskaźnik wynosi 30 lub więcej, oznacza otyłość kliniczną, a nadwagę, jeśli przekracza 25.
Właściwie przeprowadzona diagnoza otyłości wskazuje także przyczyny nadmiernego nagromadzenia tkanki tłuszczowej i definiuje rodzaj otyłości. Po postawionej diagnozie, można podjąć decyzję o sposobie leczenia otyłości. Najczęstszą formą otyłości jest otyłość pierwotną. Jest ona wynikiem interakcji czynników genetycznych oraz środowiskowych. Z reguły uwarunkowania genetyczne powodują wolniejszą przemianę materii, a w konsekwencji stają się powodem nadmiernego przyrostu tkanki tłuszczowej. Bez względu na uczestnictwo czynników genetycznych, powodem otyłości jest zaburzony bilans energetyczny organizmu. Energia dostarczana organizmowi z pożywienia znacząco przewyższa jego zapotrzebowanie i odkłada się w postaci tkanki tłuszczowej.
Czynniki zwiększające ryzyko zachorowania na otyłość kliniczną:
Leczenie otyłości
Otyłość kliniczna 1 stopnia – mamy z nią do czynienia, jeśli wskaźnik BMI wynosi od 30 do 34,9, Jest najmniej zagrożoną ryzykiem wystąpienia groźnych dla zdrowia i życia chorób, a także stosunkowo łatwą do opanowania. Otyłość kliniczna 1 stopnia rzadko wymaga interwencji chirurgicznej. W większości przypadków do zrzucenia zbędnych kilogramów zaleca się stosowanie aktywności fizycznej oraz odpowiedniej diety. Jednak, gdy po 6 miesiącach uprawiania sportu i stosowania się do diety, efekty nie będą zauważalne, wprowadza się leczenie farmakologiczne. Natomiast u osób, które cierpią na choroby spowodowane otyłością, środki farmakologiczne wprowadza się wcześniej – nawet przy BMI wynoszącym 27.
O otyłości klinicznej 2 stopnia świadczy BMI wynoszący od 35 do 39,9. Osoby z tym stopniem otyłości są leczeni środkami farmakologicznymi. Jeśli leki w połączeniu z dietą i aktywnością fizyczną nie przynoszą oczekiwanych rezultatów, pacjentom zaleca się chirurgiczne metody leczenia otyłości, ewentualnie wszczepienie balonu metodą endoskopową lub resekcja żołądka, wyłączenie żołądkowe oraz założenie opaski żołądkowej.
Otyłość kliniczna 3 stopnia – nazywana olbrzymią występuje w przypadku przekroczenia wartości 40 wskaźnika BMI. Ten stopień otyłości wymaga interwencji chirurgicznej.
Leczenie otyłości klinicznej opiera się na diecie, aktywności fizycznej oraz środkach farmakologicznych, a w przypadku otyłości 3 stopnia (ewentualnie również w drugim) wprowadza się leczenie chirurgiczne.
Istnieje szereg grup leków używanych w leczeniu otyłości klinicznej:
Otyłość kliniczna – dieta
Dieta ma ogromne znaczenie w leczeniu otyłości klinicznej. Pacjenci muszą przede wszystkim zmniejszyć kaloryczność posiłków, przynajmniej o 500-1000 kalorii na dobę oraz odstawić węglowodany proste i pokarmy wysokotłuszczowe. Posiłki powinny być różnorodne i spożywane regularnie, najlepiej 4-5 razy na dobę. Zaleca się by składały się głównie z produktów zbożowych z wysoką zawartością błonnika oraz warzyw. Owoce powinny być spożywane w mniejszych ilościach niż warzywa (2-3 razy dziennie). O ile to możliwe należy zrezygnować z jedzenia mięsa i produktów mlecznych lub spożywać je w niewielkich ilościach i bardzo rzadko. Należy całkowicie zrezygnować z podjadania między posiłkami – zwłaszcza słodyczy.
Można zapobiegać i zmniejszyć otyłość kliniczną
Otyłości oraz związanych z nią chorób przewlekłych można uniknąć. Można i należy kształtować ludzkie wybory dotyczące zdrowej żywności i regularnej aktywności fizycznej. To co powinniśmy robić, zgodnie z zaleceniem WHO, to:
Rolą Państwa jest takie wspieranie swoich obywateli, aby zalecenia Światowej Organizacji Zdrowia dotyczące zdrowej żywności i aktywności fizycznej były realnym, dostępnym dla wszystkich wyborem. Państwo może robić to np. przez wdrażanie odpowiednich polityk, opartych na dowodach naukowych, które będą promować regularną aktywność fizyczną i zdrowsze wybory żywieniowe. Dobrym przykładem takiej polityki jest podatek od napojów słodzonych cukrem. Przykładem złej polityki jest np. subsydiowanie produkcji rolnej, z której spożycia powinniśmy rezygnować lub znacząco ograniczać spożycie.
Dowiedz się więcej!
Zupełnie zrozumiałe jest, że kiedy zostaniemy zdiagnozowani, pojawiają się pytania i wątpliwości. Dlatego warto śledzić działalność organizacji pacjenckich, które często dostarczają chorym wielu informacji i porad. Fundacja Dobro Powraca otacza opieką także chorych na otyłość kliniczną. Na stronie internetowej fundacji można znaleźć wiele informacji o chorobie. A jeżeli pacjent napotka problemy finansowe w procesie leczenia, to organizacja pomaga mierzyć się z wydatkami. Pamiętajmy, że jest to choroba przewlekła, więc również wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją będą przewlekłe.
Rdzeniowy zanik mięśni to choroba, o której wielu Polaków dowiedziało się przy okazji zbiórek pieniędzy organizowanych przez zdesperowanych rodziców na „najdroższy lek świata”.
Choroby układu oddechowego są jednymi z najczęściej występujących chorób. Ze względu na bardzo ważną rolę układu oddechowego, jego wpływu na inne układy i narządy w organizmie, konsekwencje chorób układu oddechowego mogą poważnie zagrażać zdrowiu i życiu.
Miażdżyca mózgu to inaczej miażdżyca naczyń mózgowych. Jest to poważna i postępująca choroba, która może doprowadzić do udaru mózgu. Najpoważniejszym następstwem udaru może być trwałe kalectwo lub śmierć.