Mówi się, że choroby autoimmunologiczne „chadzają często parami”. Przykładem takiej sytuacji jest współwystępowanie z niektórymi z nich piodermii zgorzelinowej. To schorzenie towarzyszy również innym chorobom układowym, poważnym chorobom wątroby, tkanki łącznej, hematologicznym i nowotworowym. Piodermia zgorzelinowa może również rozwijać się jako samodzielna, izolowana jednostka chorobowa.
To bardzo ciężka choroba dermatologiczna, której leczenie przebiega przewlekle. Piodermia zgorzelinowa ma ponadto tendencję do nawracania. Charakteryzuje się powstawaniem rozległych i bolesnych owrzodzeń. Schorzenie w istotny sposób obniża jakość życia pacjenta, ponieważ objawy są dotkliwe, a leczenie trwa bardzo długo (średnio rok). Choroba nie występuje często. Statystycznie jedna osoba na sto tysięcy zapada na piodermię zgorzelinową.
Jakie są objawy choroby? Jak przebiega leczenie i jak wyglądają rokowania?
Piodermia zgorzelinowa – przebieg choroby
Piodermia zgorzelinowa jest tajemniczą chorobą. Nie są do końca jasne przyczyny jej powstawania. Nie wywołuje jej żadna bakteria czy wirus. Lekarze uważają, że rozwój schorzenia może być związany z zaburzeniami układu odpornościowego oraz przewlekłym stan zapalny i nadmierną na niego reakcją organizmu.
Przed rozwinięciem się choroby dochodzi u pacjenta do uszkodzeń skórnych z zupełnie innych powodów. Skóra mogła ulec otarciu, oparzeniu, odmrożeniu, ukąszeniu przez owada czy skaleczeniu. W standardowych warunkach niewielkie podrażnienia to coś, z czym można by było sobie łatwo poradzić. Natomiast piodermia zgorzelinowa sprawia, że sytuacja mocno się komplikuje.
W miejscu rany pojawia się bowiem czerwony, zapalny guzek, krosta albo pęcherzyk. Może się wydawać, że to czyrak, ale zmiana po pewnym czasie ulega rozpadowi. Tworzy się rozległe owrzodzenie, które:
raptownie szerzy się obwodowo
powoduje ból
powoduje obrzęk
jest głębokie i wyraźnie odgraniczone od reszty skóry
ma ciemnoczerwone brzegi
po wygojeniu się, tworzy się ponownie
piorunująco się rozwija, nieleczone powoduje odsłonięcie mięśni, powięzi, nerwów i kości
najczęściej pojawia się na kończynach dolnych, ramionach, pośladkach, tułowiu, w okolicy głowy i szyi
pozostawia po sobie blizny
powoduje martwicę skóry
powoduje naciek zapalny
może rozwinąć się w ranie pooperacyjnej
może wydzielać niewielką ilość płynu surowiczego (po zakażeniu bakteriami wydzielina przeradza się w ropną)
Przy wystąpieniu objawów należy niezwłocznie udać się do lekarza. Leczeniem zmian na skórze co do zasady zajmuje się dermatolog. Natomiast piodermia zgorzelinowa często współwystępuje z innymi chorobami, więc potrzebna będzie współpraca interdyscyplinarnego zespołu, aby skutecznie poprawić stan zdrowia pacjenta.
Piodermia zgorzelinowa – choroby współistniejące
Piodermia zgorzelinowa bardzo często rozwija się u pacjentów cierpiących na wybraną grupę chorób. Dzieje się tak w około połowie przypadków. Piodermia krostkowa, wrzodziejąca lub pęcherzowa współwystępuje przy schorzeniach układowych. Natomiast piodermia zgorzelinowa bujająca pojawia się samoistnie, nie manifestuje się wraz z innymi chorobami. Choroba może pojawić się w jednym miejscu na ciele, ale nie jest to regułą (na przykład schorzenie jest w stanie zaatakować obie dłonie, czy wystąpić na lewej i prawej nodze).
Jakie są najczęstsze choroby, z którymi współwystępuje piodermia zgorzelinowa?:
Choroby hematologiczne i złośliwe nowotwory – rak jelita grubego, sutka, płuca, chłoniaki, białaczka
Choroby wątroby– przewlekłe zapalenie, marskość, stwardniające zapalenie dróg żółciowych
Choroby układu pokarmowego – wrzodziejące zapalenie jelita, polipy i uchyłki jelit, choroba Leśniowskiego- Crohna
Choroby tkanki łącznej i stawów – toczeń, choroba Behceta, reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, zapalenie naczyń
Cukrzyca
AIDS
Nadciśnienie tętnicze
Otyłość
Fakt, że piodermia zgorzelinowa atakuje pacjentów chorujących na inne przewlekłe i poważne schorzenia, stwarza wiele wyzwań związanych z samym leczeniem. Ustabilizowanie choroby podstawowej jest bowiem konieczne przy walce z piodermią. Ponadto chory zostaje obciążony dodatkowym schorzeniem, co wpływa negatywnie na jakość jego życia, w wymiarze fizycznym i psychicznym. Co więcej nie ma stałego związku między chorobami układowymi a piodermią. Rozwija się u wybranych chorych, ale nie wiadomo, dlaczego atakuje konkretną osobę.
Piodermia zgorzelinowa najczęściej rozwija się między 24 a 54 rokiem życia, częściej u kobiet niż u mężczyzn. Ale może również zaatakować w dzieci i seniorów, chociaż u najmłodszych pacjentów występuje rzadko. U dzieci w zdecydowanej większości przypadków przebiega wraz z chorobą współistniejącą.
Lekarzem zajmującym się piodermią jest dermatolog, ale styczność z choroba będą mieli także inni lekarze, prowadzący leczenie chorób podstawowych- reumatolodzy, gastrolodzy, onkolodzy, pediatrzy oraz lekarze pierwszego kontaktu.
Piodermia zgorzelinowa – diagnostyka i leczenie
Lekarz ustala rozpoznanie na podstawie objawów klinicznych, nie jest potrzebna biopsja i analiza histopatologiczna. Nie istnieją również badania laboratoryjne, które byłyby użyteczne, jeżeli u pacjenta rozwinęła się piodermia zgorzelinowa. To czyni z piodermii zgorzelinowej schorzenie dość wyjątkowe, bo diagnoza oparta jest wyłącznie na rozpoznaniu klinicznym i wykluczeniu innych chorób.
Z punktu widzenia diagnostyki proces jest więc dość prosty, a rozpoznanie można postawić podczas wizyty u dermatologa. Co prawda niekiedy może zachodzić podejrzenie innego schorzenia – rumienia guzowatego, jednak obraz kliniczny tej choroby jest inny, m.in. zmiana nie ulega rozpadowi i nie tworzy owrzodzeń. W niewielu przypadkach zachodzi potrzeba pogłębionej diagnostyki różnicowej w postaci biopsji.
Przy występowaniu piodermii zgorzelnowej z inną chorobą układową, kluczowe dla procesu leczenia jest ustabilizowanie schorzenia podstawowego. Nie jest to w niektórych przypadkach łatwe, ponieważ choroby przewlekłe mogą przebiegać z okresami zaostrzeń, a część z nich jest nieuleczalna. Jeżeli chorobę podstawową uda się wyleczyć, to będzie to miało pozytywny wpływ na przebieg i terapię piodermii. Rokowania są wówczas pomyślne.
Czasami wystąpienie piodermii jest sygnałem do poszukiwania chorób układowych u pacjentów, którzy nie są zdiagnozowani. Chorych bada się wówczas pod kątem chorób hematologicznych oraz jelitowych.
Samą piodermię zgorzelinową leczy się miejscowo. Proces terapeutyczny sprowadza się do pielęgnowania owrzodzeń. Lekarz zaleci pacjentowi odpowiednie opatrunki. Stosuje się maści do podania na skórę (z azotanem srebra) oraz antybiotyki zapobiegające nadkażaniom bakteryjnym.
Opcjonalnie stosuje się leczenie ogólne:
Sterydy
Cyklosporyna
Prednizon
Azatiopryna
Talidomid
Immunoglobuliny
Antagoniści TNF-a (przy reumatoidalnym zapaleniu stawów oraz chorobie Leśniowskiego-Crohna)
Zastosowane leczenie wraz z ustabilizowaniem choroby podstawowej przynosi zazwyczaj dobre wyniki. Nie wolno lekceważyć piodermii, a w procesie leczenia trzeba być konsekwentnym. Nieleczona choroba może rozwinąć się w stan przednowotworowy.
Leczenie może trwać kilka miesięcy. Niestety efekt kosmetyczny może nie być zadowalający, ponieważ piodermia zgorzelinowa pozostawia na skórze blizny i przebarwienia.
Proces leczenia piodermii zgorzelinowej może być dla pacjenta trudny, zwłaszcza jak cierpi na inne choroby układowe. Wystąpienie dwóch chorób w tym samym czasie niesie ze sobą wiele wyzwań. Fundacja Dobro Powraca otacza opieką pacjentów ze schorzeniami przewlekłymi. Na stronie internetowej fundacji znajduje się obszerna baza wiedzy dotycząca profilaktyki i leczenia. Można także skorzystać ze wsparcia fundacji przy organizowaniu pomocy finansowej. Przewlekle chorowanie może się wiązać z dużymi wydatkami. Stąd Podopieczni fundacji mogą skorzystać z wielu bezpłatnych narzędzi, aby pozyskać dodatkowe środki na walkę z chorobą.
Choć trudno jest znaleźć pozytywne strony w poważnej chorobie, niektórzy ludzie doświadczają pozytywnych zmian lub przekształceń w wyniku swojego doświadczenia.
Poważna choroba może być wyjątkowo trudnym doświadczeniem, dla niektórych może również stanowić impuls do pozytywnych zmian i rozwoju osobistego. Kluczowe jest znalezienie wsparcia, zarządzanie emocjami i staranie się dostrzec te pozytywne aspekty, które mogą wyniknąć z trudnego doświadczenia.
W tym artykule postaramy się odpowiedzieć na pytanie, co powoduje Zespół Downa. Jest to zaburzenie, które charakteryzuje się między innymi niepełnosprawnością intelektualną czy zmianami w wyglądzie. Nazwa tej choroby pochodzi od nazwiska lekarza, który ją odkrył w 1862 roku: Johna Langdona Downa. Słowo zespół użyte jest w nazwie tej przypadłości celowo, gdyż oznacza szereg zaburzeń w budowie i funkcjonowaniu organizmu. Jak powstaje Zespół Downa i z czym się dokładnie wiąże?
W tym artykule postaramy się wyjaśnić, komu przysługuje znaczny stopień niepełnosprawności. Przedstawimy, co się wiąże z posiadaniem takiego orzeczenia i odpowiemy na pytanie, jakie daje ono korzyści oraz jak je uzyskać. Na szczęście w dzisiejszym społeczeństwie mamy do dyspozycji coraz to nowe narzędzia do zapewnienia równych praw i szans wszystkim jego członkom, niezależnie od ich indywidualnych umiejętności czy zdolności. W tym kontekście niepełnosprawność jest ważnym aspektem, który wymaga jak najlepszego zrozumienia.
