Barbara Wołoch

Kilkanaście lat temu zdiagnozowano u mnie stwardnienie rozsiane... spędzałam wakacje na Mazurach w pięknych okolicznościach przyrody, kiedy to zaczęły się pierwsze objawy, wtedy jeszcze nikt nie przewidywał, że niepozorne skurcze, niemożność trzymania długopisu, aby napisać kartę z pozdrowieniami zamienią się w coś co uważam za największy koszmar. Pierwsza diagnoza padła po ponad dwóch miesiącach. Wtedy nie zdawałam sobie sprawy, że choroba będzie, aż tak postępować. Każdego dnia widziałam jak z osoby energicznej, ambitnej, nastawionej na przeróżne cele stałam się wojowniczką próbującą oswoić się z wizją postępującej, nieuleczalnej choroby. Od pewnego czasu, aby wyjść z domu używam wózka inwalidzkiego. Mimo cotygodniowej rehabilitacji, specjalistycznej opieki medycznej widzę, jak choroba utrudnia mi najprostsze czynności. Będąc pod opieką specjalistycznej placówki zaczęłam kosztowne leczenie, to tutaj dostałam szansę i nadzieję na lepsze życie z chorobą, to tutaj poznałam ludzi, którzy również tak jak ja zmagają się z wszystkimi najgorszymi objawami tej choroby. Jakie mam marzenia...? Chciałabym widzieć jak moja córka dorasta, chciałabym być obok niej tak długo jak będę miała siły, chciałabym żyć, tak jak żyłam przed chorobą. Moje życie przecież dopiero się zaczęło i nie chcę pozwolić, aby skończyło się przedwcześnie, mam jeszcze tyle planów i marzeń.
Wiem, że mam wokół siebie ludzi, dla których chce walczyć i żyć!
Dlatego jeżeli Państwo mogą i chcą w jakikolwiek sposób pomóc zwracam się z prośbą o przekazanie 1% podatku na moje subkonto w Fundacji Dobro Powraca. Środki w ten sposób zebrane pomogą mi w finansowaniu leczenia i rehabilitacji,
Za każdą okazaną pomoc bardzo dziękuję!