Jak rozmawiać z Dzieckiem o ciężkiej chorobie Rodzica?
Rozmowa z dzieckiem na temat poważnej choroby rodzica może być trudna i wymaga delikatności oraz empatii.
Nagłówek strony
Treść główna
Padaczka skroniowa (ang. temporal lobe epilepsy, TLE) – to przewlekła choroba neurologiczna. Jest typem padaczki ogniskowej – tzn. napady obejmują tylko jeden obszar mózgu. Jest jedną z najczęściej występujących rodzajów epilepsji.
Padaczka skroniowa (ang. temporal lobe epilepsy, TLE) – to przewlekła choroba neurologiczna. Jest typem padaczki ogniskowej – tzn. napady obejmują tylko jeden obszar mózgu. Jest jedną z najczęściej występujących rodzajów epilepsji. W tym artykule odpowiemy dokładnie na pytanie, co to jest padaczka skroniowa, jak wygląda jej diagnozowanie i leczenie. Zapraszamy do lektury.
Padaczka skroniowa, inaczej epilepsja skroniowa, cechuje się nawracającymi napadami, które wywoływane są wyładowaniami komórek nerwowych. Wyładowania te powstają w płacie skroniowym mózgu i często przybierają gwałtowny charakter, często z utratą świadomości.
Istnieje ogromna różnorodność w tym, jak może objawiać się padaczka u różnych chorych. Padaczka skroniowa u dzieci charakteryzuje się częstymi napadami nieświadomości, kiedy dziecko nie reaguje na bodźce zewnętrzne, nieruchomieje. Występują zmiany emocji – od strachu po euforię czy narastającą agresję. Bardzo częstym objawem u dzieci są wyładowania nocne, kiedy jest ono przytomne, ale może mieć problemy z mową i na krótkie okresy tracić świadomość. Niekiedy napadom towarzyszy ślinotok lub chaotyczne, nieskoordynowane ruchy.
Padaczka skroniowa dorosłych charakteryzuje się nagłymi i gwałtownymi atakami. W trakcie napadu padaczkowego chory bardzo często traci kontakt z rzeczywistością i tkwi w bezruchu aż do utraty przytomności. Kiedy atak mija, chory jeszcze przez dłuższy czas może czuć się splątany oraz mogą występować trudności w nawiązaniu z nim kontaktu. Badanie elektroencefalograficzne (EEG) prowadzone w trakcie napadu padaczki skroniowej daje obraz fal napadowych. Widoczne jest wówczas spowolnienie czynności neuronów w okolicy skroniowej. Również typowym objawem padaczki skroniowej jest niewielkiego stopnia przymglenie świadomości, po ataku padaczki. Pojawiają się wtedy zwykle automatyzmy ruchowe, które mają postać mimowolnej aktywności ruchowej. W przypadku automatyzmu chodu chory może się samowolnie oddalić.
Co bardzo charakterystyczne, inne objawy są obserwowane w zależności od umiejscowienia ogniska padaczkowego w płacie skroniowym mózgu. Padaczka ciemieniowo skroniowa lewostronna bardzo często rozpoczyna się zaburzeniami ruchowymi – np. drobnymi ruchami dłoni, twarzy czy stóp. Natomiast padaczka skroniowa prawostronna znacznie częściej wiąże się z objawami wegetatywnymi, takimi jak ból w nadbrzuszu, uczucie ucisku gardła, klatki piersiowej.
Epilepsja skroniowa – objawy, które powinny nas zaniepokoić to także:
Specyficznym stanem, często występującym przed atakiem padaczki, jest tzw. aura. Chory jest wtedy wpółprzytomny i częściowo świadomy. Dla innych osób w otoczeniu objawiać się to może w formie pustego spojrzenia, żucia ustami, gmerania w ubraniu, spacerowania, drżenia ciała, dezorientacji w wymowie. Zwykle trwa około kilku minut. Częstymi objawami aury są np.:
Trudno ustalić jednoznacznie przyczyny padaczki skroniowej. Z powodzeniem udaje się rozpoznać przyczyny u około połowy chorych. W Polsce jedną z najczęstszych przyczyn padaczki skroniowej są urazy głowy. Szacuje się, że około 20% wszystkich zachorowań jest powodowanych urazami głowy. Pozostałe przyczyny wystąpienia padaczki to:
Z kolei wśród dzieci najczęstszymi powodami wystąpienia padaczki u dzieci to:
Bardzo często u dzieci nie można ustalić przyczyny, więc mówi się o padaczce o nieznanym pochodzeniu (czyli idiopatycznej).
Do poprawnego rozpoznania padaczki skroniowej niezbędne są przeprowadzenie wywiadu lekarskiego oraz wykonanie badania EEG (badanie elektroencefalograficzne). Podczas wywiadu lekarz zbiera informacje nie tylko od pacjenta, ale i od najbliższej jego rodziny. Bardzo ważny jest czas trwania ataków i ich przebieg, jakie choroby towarzyszą oraz jakie leki są przyjmowane. Najważniejszym elementem w diagnostyce padaczki jest badanie EEG. Jego celem jest zapis czynności bioelektrycznych mózgu w postaci fali. Umożliwia on wskazanie przez lekarza typu padaczki, przez co możliwe jest dobranie odpowiedniego leczenia do zdiagnozowanego typu padaczki. Istnieją także przypadki, w których wyłącznie badanie EEG nie będzie wystarczające. Wtedy lekarz zleca tomografię komputerową lub rezonans magnetyczny.
Leczenie zwykle polega na podaniu leków przeciwpadaczkowych, których działanie pomaga w ograniczaniu nadmiernego pobudzenia komórek nerwowych. Bardzo duża liczba chorych, szacuje się, że nawet 40%, choruje na padaczkę skroniową, w której leczenie farmakologiczne nie jest skuteczne. Istnieją już jednak nowe generacje leków, które czasem przynoszą znaczącą poprawę. Niestety, padaczka skroniowa zaliczana jest do epilepsji lekoopornych, dlatego duża liczba pacjentów w ogóle nie reaguje na leczenie. W takich przypadkach często podejmowane jest leczenie chirurgiczne. Skuteczność leczenia neurochirurgicznego padaczki skroniowej jest wysoka. Zabieg najczęściej polega na usunięciu ogniska padaczkowego. Nowoczesne instrumentarium neurochirurgiczne i stosowane metody, jak np. neuronawigacja, pozwalają na maksymalnie bezpieczne wykonanie operacji. Jedną ze stosowanych metod usunięcia ogniska padaczkowego jest metoda Spencera, polegająca na usunięciu struktur kompleksu hipokampa i bieguna płata skroniowego. Oblicza się, że dla 70-80% pacjentów z padaczką skroniową zabieg neurochirurgiczny jest w stanie zahamować napady i znacząco poprawić jakość życia. Operację zaleca się szczególnie u osób młodych, zanim choroba się rozwinie. Jeśli pacjent nie chce lub nie może poddać się zabiegowi lub ten okazał się nieskuteczny, lekarz prowadzący może zaproponować inne metody, jak np. stymulacja nerwu błędnego (VNS), lub nowe leki.
Jeśli jesteśmy świadkami ataku padaczki, należy przede wszystkim zachować spokój i ułożyć chorego na boku, co pomoże zabezpieczyć chorego przed zakrztuszeniem się. Pod głowę warto podłożyć poduszkę, ale tylko wtedy, gdy chory leży na boku. Należy zabezpieczyć także kończyny i tułów chorego przed ewentualnymi uszkodzeniami wywołanymi przez drgawki. Zaleca się rozluźnienie ubrania w okolicy szyi i usunięcie ciał obcych z jamy ustnej. Nie wolno wkładać choremu niczego do ust, szarpać go ani bić po twarzy. Nie należy podawać niczego do picia. Jeśli napad trwa dłużej niż 3 minuty, należy zadzwonić po pogotowie.
Zupełnie zrozumiałe jest, że kiedy zostaniemy zdiagnozowani, pojawiają się pytania i wątpliwości. Z tego powodu warto śledzić działalność organizacji pacjenckich, które często dostarczają chorym wielu informacji i porad. Dobro Powraca — Fundacja na rzecz Chorych na stwardnienie rozsiane i inne choroby przewlekłe otacza opieką także chorych na padaczkę skroniową. Na stronie internetowej Fundacji można znaleźć wiele informacji o chorobie. A jeżeli pacjent napotka problemy finansowe w procesie leczenia, to organizacja pomaga mierzyć się z wydatkami. Pamiętajmy, że jest to choroba przewlekła, więc również wydatki związane z leczeniem i rehabilitacją będą przewlekłe.
Działalność Fundacji skupia się również na przybliżaniu życia z SM, stwardnieniem rozsianym, które dotyka kobiety i mężczyzn w różnym wieku. Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej na temat tego schorzenia, zajrzyj na nasze strony:
Rozmowa z dzieckiem na temat poważnej choroby rodzica może być trudna i wymaga delikatności oraz empatii.
Choć trudno jest znaleźć pozytywne strony w poważnej chorobie, niektórzy ludzie doświadczają pozytywnych zmian lub przekształceń w wyniku swojego doświadczenia.
Poważna choroba może być wyjątkowo trudnym doświadczeniem, dla niektórych może również stanowić impuls do pozytywnych zmian i rozwoju osobistego. Kluczowe jest znalezienie wsparcia, zarządzanie emocjami i staranie się dostrzec te pozytywne aspekty, które mogą wyniknąć z trudnego doświadczenia.
Udar mózgu to zespół kliniczny, który występuje, kiedy dochodzi do zablokowania dopływu krwi do mózgu (udar niedokrwienny) lub gdy główne naczynie tętnicze pęka i zaczyna krwawić (udar krwotoczny). Na udar zapadają aż dwie osoby na tysiąc w populacji ogólnej.