Mam na imię Monika. W 2023 roku zdiagnozowano u mnie SM (stwardnienie rozsiane) jedną z najbardziej tajemniczych chorób układu nerwowego, której przyczyna nadal nie jest znana, a przebieg bardzo indywidualny.

Cześć, jestem Łukasz, dla przyjaciół Pula, zawsze uśmiechnięty z dobrym żartem na każdą okazję, niestety stwardnienie rozsiane odbiera mi tą radość a przede wszystkim samodzielność fizyczną. Twoje wsparcie finansowe będzie dla mnie bardzo pomocne, i pozwoli mi jak najdłużej walczyć o sprawność.

Mam na imię Mariusz,
Mam 49 Lat a od 25 lat choruję na SM. przeznaczone pieniądze będą mi pomagały w funkcjonowaniu ponieważ będą przechodziły na rehabilitację.

Od ponad 30 lat choruję na SM. Rehabilitacja jest jedynym rozwiązaniem, które pozwala mi utrzymać się w miarę w dobrej kondycji fizycznej.

Witam, mam na imię Krystian. W 2021 roku podczas pracy zdalnej dostałem udaru niedokrwiennego mózgu . Znaleziono mnie w mieszkaniu po około 8 godzinach od wystąpienia udaru.

Choruję na autyzm oraz MIZS.

Cześć, choruje od 8 lat, jak na razie choroba nie jest bardzo uciążliwa. Walczę z nią wszelkimi możliwymi i do zaakceptowania przez mnie metodami. Bardzo dużo czasu poświęcam na ćwiczenia fizyczne, co obarczone jest dosyć wysokimi kosztami. Wyjazdy na turnusy sanatoryjne oraz rehabilitacyjne niestety generują poziom kosztów, który po części staram sie rekompensować poprzez korzystanie z 1,5% podatku. Jeżli nie masz lepszego pomysłu na wykorzystanie bardzo prosze o wsparcie.

Mam na imię Oliwia, w wieku 19 lat dostałam nagłą diagnozę, że choruję na stwardnienie rozsiane, jedną z najbardziej tajemniczych chorób układu nerwowego, której przyczyna nadal nie jest znana, a przebieg bardzo indywidualny. Najpierw pojawiło się mrowienie w nogach. Chorobę traktuję jako intymną część mojego życia i dlatego mało kto o niej wie. Na co dzień przypominają mi o niej leki, które łykam codziennie i wizyty w szpitalu. Ciało w chorobie ma dla mnie duże znaczenie. Dobrze się odżywiam, ćwiczę, spaceruję z psem. Na samym początku nie zdawałam sobie zupełnie z tego sprawy. Gdy powiedziałam najbliższym znajomym, to zareagowali jak przyjaciele, wsparli mnie, podobnie jak moi rodzice, którzy zareagowali z dużą troską i też mi to bardzo pomaga.

Mam na imię Agnieszka. Walczę z SM od 2002 roku, a w tej nierównej walce cieszy każda mała wygrana – choćby to, że często się przewracam, bo to znaczy, że jeszcze chodzę.
Pomimo postępu choroby, nadal pracuję i staram się żyć z pozytywnym nastawieniem do ludzi i świata.