W czerwcu 2017-ego roku dostałem udaru na środku ulicy. Od tego czasu mam problemy z ciśnieniem, wzrokiem, poruszaniem się, pamięcią i koncentracją. Leczenie stale pochłania środki z mojej skromnej emerytury, ponieważ NFZ odpowiada na moje potrzeby w niewielkim procencie. Możesz mi pomóc w walce z zagrażającej mojemu życiu i zdrowiu chorobie.

Nazywam się Katarzyna Janczewska-Arčon. W wieku 36 lat zachorowałam na cukrzycę typu 1. Mam też kilka innych chorób autoimmunologicznych. Cukrzyca mocno skomplikowała moje dość aktywne życie.

Mam na imię Ilona Górska. Szczęśliwa mama i żona. Pierwsze objawy choroby od 2016 roku. Nasilenie objawów w postaci niedowładu lewostronnego po urodzeniu syna Mikołaja w 2018 r. Po wielu pobytach w szpitalach i klinikach w 2023 roku w wieku 44 lat diagnoza stwardnienie rozsiane pierwotnie postępujące.

W wieku 29 lat usłyszałam diagnozę, która wywróciła moje dotychczasowe życie do góry nogami. Nigdy nie ma „dobrego czasu” by zachorować na stwardnienie rozsiane, ale teraz to był naprawdę kiepski moment… Bardzo dziękuję za pomoc w opłaceniu rachunków za leki, badania czy fizjoterapię, które umożliwią mi funkcjonowanie w jak najlepszym stanie. Jest jak jest, ale nie poddam się! Mam tu jeszcze dużo dobrego do zrobienia!

Nazywam się Maria Sidlar, udar przeszlam w wieku 50 lat, czyli juz 30 lat temu - w 1993 roku. W wyniku udaru, pomimo natychmiastowo rozpoczetej rehabilitacji, uleglam paraliżowi prawostronnemu.

Zachorowałam na SM mając 23 lata, był to dla mnie ogromy cios, także finansowy. Dzięki Państwa wsparciu mogę normalnie funkcjonować, pracować i być mamą dla mojej córeczki. Dziękuję za pomoc!

Mam na imię Monika. W 2012 zdiagnozowano u mnie SM
Dziękuję wszystkim za wsparcie 💝

Witam, nazywam się Karina i od ponad 30 lat walczę ze stwardnieniem rozsianym. Samej jednak coraz trudniej ruszać "do boju". Proszę więc ślicznie o pomoc i przekazanie 1,5% podatku na moje subkonto.
Dziękuję za każdą pomoc i okazane serce!

Od neurologa usłyszałem "Co się w mózgu popsuje i nie cofnie w ciągu kilku miesięcy od leczenia, to takie pozostanie. Panie Malinowski, może czasami po prostu trzeba zaakceptować pewne kompromisy" - Uniosłem brwii, skinąłem głową, nosowo mruknąłem "y-hym" że rozumiem, opuściłem wzrok na podłogę i pomyślałem "***** czyli to już pewne, to koniec.”
W międzyczasie lekarz zaczął mówić "że życie coś tam…", co jedynie wywołało we mnie myśl „Ja już nie żyje". A po 2 latach doszło PP SM, 24 godzinny ból kręgosłupa i parestezje stóp, wybudzający ze snu, nie pozwalający odpocząć siedząc, o pracy nawet nie wspominając.