Nazywam się Izabela Długosz. Mam 46 lat. Od 20 lat choruje na stwardnienie rozsiane - SM. Choroba odebrała mi nogi, od 2015 roku poruszam się na wózku inwalidzkim. Obecnie walczę o sprawne ręce, które uniemożliwiają mi samodzielne poruszanie się na wózku, pisanie, jedzenie. Na co dzień potrzebuje pomocy w niemalże każdej czynności Na co dzień opiekują się mną 20 letni syn i 68 letnia mama. Zawsze mogę liczyć także na swoich przyjaciół.

Piszę w imieniu mojej chorej na SM siostry Kamili, ponieważ ona nie jest w stanie już tego zrobić sama. Jest więźniem we własnym ciele. Walczy dla 14-letniej córki.

Cześć Wszystkim! Mam 24 lata, od 2,5 roku jestem "zaprzyjaźniona" z chorobą o nazwie stwardnienie rozsiane. Tak naprawdę jest to walka z czasem...

Stwardnienie rozsiane to nieuleczalna i przewlekła choroba. Leki, rehabilitacja, badania, potrzebny sprzęt pochłaniają wysokie koszty. Chorzy mierzą się nie tylko z trudną diagnozą, która wpływa na całe ich życie, ale także z bardzo kosztowną terapią i leczeniem. Dlatego proszę o Twoje wsparcie na konto fundacji

jestem chora na stwardnienie rozsiane ponad 20 lat , mam męża i dwóch synów , lubię czytać książki - kryminały , thrillery , oglądać transmisje sportowe - piłka nożna w szczególności , grać w gry online .

Co Cię nie zabije to Cię wzmocni

Pół wieku za mną na tym świecie a od 14 lat walka z chorobą o sprawność i dzień bez bólu. Nie poddaję się bo uwielbiam dobrych, mądrych i obdarzonych poczuciem humoru - ludzi. Takimi właśnie się otaczam. Oni dają mi siłę do każdej potyczki a dzięki wam mogę wygrać wojnę z okrutnym przeciwnikiem - Stwardnieniem rozsianym.

Od 2006 roku choruje na stwardnienie rozsiane postać pierwotnie postępująca. Niestety diagnoza dopiero była w 2015 roku ponieważ ta postać jest trudna do zdiagnozowania.
Od tego czasu jeżdżę dwa razy w roku na rehabilitację do Bornego Sulinowa . Niestety jeden turnus kosztuje w tej chwili 4400 zł a znając życie za chwilę będzie drożej.

Na 38 urodziny dostałam diagnozę Stwardnienia Rozsianego. Informacja spadła na mnie jak grom z jasnego nieba. 20 lat pracowałam w gastronomii. Praca z ludźmi była tym co kochałam najbardziej. Niestety choroba mi to uniemożliwiła.