Moje motto: Nigdy się nie poddawaj. Mam na imię Ewa. Od diagnozy SM właśnie minęło 15 lat.

Mam na imię Helena i mam 9 lat. Jestem uśmiechniętą oraz pogodną dziewczynką. W wieku 3 lat zdiagnozowano u mnie AUTYZM wczesnodziecięcy, nie mówię. Dzięki wsparciu specjalistów mam szansę zrozumieć otaczający mnie świat.

Mam na imię Tomek i od 2003 r. poruszam się na wózku inwalidzkim. Jestem po wypadku, w skutek którego doznałem złamania kręgosłupa w odcinku szyjnym i uszkodzenia rdzenia kręgowego.

Jestem młodą osobą, która rok temu obroniła się na studiach, pełną energii na rozwój, ale której również rok temu świat zawalił się wraz z usłyszeniem diagnozy. Od tamtej pory prócz walki z chorobą walczę również ze zdrowiem psychicznym i próbuje uczyć się funkcjonować w nowej dla mnie rzeczywistości.

Joanna Maniara – moja historia.
Mam na imię Joanna, mam 36 lat. Od 2019 roku choruję na stwardnienie rozsiane. Początkowo zmiany były bardzo delikatne i przez pierwsze cztery lata choroba przebiegała niemal bezobjawowo. Niestety, od dwóch lat pojawiło się zaostrzenie, które sprawia, że mam problemy z dłuższym poruszaniem się.

Mój synek Franek ma 6 lat i wciąż nie mówi…
Codziennie walczymy o to, by otworzył się na świat, by zaczął cieszyć się dzieciństwem jak inne dzieci.
Jedyną szansą jest specjalistyczny turnus rehabilitacyjny w Zabajce, którego koszt to ponad 20 tysięcy złotych.
Proszę o pomoc – każda złotówka i każde udostępnienie przybliża nas do tego, by Franek mógł kiedyś powiedzieć: Mamo, kocham Cię 💚

Mam na imię Sławek i proszę Cię o pomoc w powrocie do normalnego życia. W wyniku choroby cukrzycy straciłem nogę na wysokości uda i od tego czasu codzienność stała się ogromnym wyzwaniem.

Patryk Lange ma 26 lat i od urodzenia zmaga się z dziecięcym porażeniem mózgowym, porusza się na wózku inwalidzkim. Jest osobą pogodną, radosną, ciekawą świata – kocha ludzi, przyrodę i muzykę, a na co dzień uczęszcza na warsztaty terapii zajęciowej. Patryk wymaga systematycznej rehabilitacji, aby utrzymać sprawność i móc w pełni cieszyć się życiem.

Od trzeciego roku życia nie widzę z powodu siatkówczaka, a w 2024 zdiagnozowano u mnie stwardnienie rozsiane o postaci pierwotnie postępującej. Z dnia na dzień mam coraz większe problemy z chodzeniem. Mieszkam sama i nie mam dostosowanego mieszkania.